گزارش کنسرت آرش عزیزخانی
گروه موسیقی آرش عزیزخانی در تاریخ چهارشنبه ۲۷ فروردین اجرا خود را در فضایی متفاوت و جذاب به روی صحنه برد. این گروه که در سبک موسیقی تلفیقی فعالیت می‌کند، با تلفیق سازهای مدرن و اشعار کلاسیک فارسی، تجربه‌ای نو و خاص را به مخاطبان خود ارائه می‌دهد. اشعار این اجرا برگرفته از آثار دو شاعر برجسته ایران، مهدی اخوان ثالث و حمید مصدق بود که با اجرای بی‌نظیر گروه، معنای جدیدی به خود گرفتند.
آرش عزیزخانی، بنیان‌گذار و رهبر گروه، نقش محوری در اجرا داشت. او نه تنها در جایگاه خواننده گروه، بلکه به عنوان آهنگساز و تنظیم‌کننده، فضایی منحصر به فرد خلق کرد. اجرای او بر روی گیتار الکتریک در کنار صدای دلنشین و تسلطش بر آهنگ‌ها، حس و حال خاصی را به اجرا بخشید. آرش عزیزخانی با توجه به حساسیت‌های بالای این سبک موسیقی، توانست ترکیب هنری و احساسی را به گونه‌ای ارائه دهد که نه تنها موسیقی، بلکه کلمات نیز به طرز بی‌نظیری زنده و درخشان شدند.
در کنار آرش، سایر اعضای گروه نیز نقش‌های خود را به بهترین شکل ایفا کردند. معید مقربی، درامز گروه، با تسلط و دقت بالا، ریتم‌های منظم و قدرتمند را در کنار دیگر سازها ایجاد کرد. هماهنگی دقیق او با دیگر اعضا باعث شد تا ضرباهنگ قطعات به گونه‌ای روان و پیوسته جریان پیدا کند. علی سماعی، نوازنده گیتار باس، نیز توانست با بازی باس‌لاین‌های دقیق و هماهنگ با درامز، عمق و استحکام خاصی به قطعات بخشیده و فضای موسیقایی گروه را پُر کند.
اما پشت‌صحنه، نیما حاجی شفیع‌ها، به عنوان مسئول تنظیم و نظافت گیتار الکتریک، نقش اساسی در کیفیت اجرای زنده داشت. با تنظیم دقیق و آماده‌سازی گیتارها، نیما مطمئن شد که صدای گروه در بهترین حالت خود به گوش مخاطبان رسید.
موسیقی این گروه نه تنها در سطح فنی عالی بود، بلکه توانست فضای عاطفی و احساسی خاصی را نیز به شنونده منتقل کند. اشعار زیبای اخوان ثالث و حمید مصدق که بارها در تاریخ شعر فارسی خوانده شده‌اند، در این اجرا زندگی دوباره یافتند و در کنار موسیقی مدرن و تلفیقی، یک تجربه بی‌نظیر خلق کردند.
گروه آرش عزیزخانی توانست در این اجرا، همگان را با دنیای جدیدی از موسیقی ایرانی آشنا کند و نشان دهد که چگونه می‌توان از ارثیه بزرگ ادبیات فارسی استفاده کرد و آن را در کنار موسیقی معاصر به شکلی نوین به نمایش گذاشت. این اجرا، نه تنها یک تجربه موسیقایی برای مخاطبان بود، بلکه یادآوری از ارتباط عمیق و پایدار بین شعر و موسیقی در تاریخ فرهنگی ایران است.
